Lieve Amsterdam,

Het spijt me! It wasn’t you, it was me.. Ik heb je verlaten, ik was er klaar mee, maar nu weet ik wel beter…

Je was altijd zo druk en chaotisch. Mijn kinderen verdienen meer leefruimte om in op te groeien en ik was ook wel eens toe aan meer rust en leef comfort, dacht ik. Nu heb meer rust en ruimte dan mij lief is. Elke keer als er een auto langs ons huis rijdt (dat is er zo’n 1 per 3 uur als je geluk hebt) stel ik me weer voor dat ik bij jou ben en verlang ik naar een scooteralarm of boos tringelende tram.

Ik mis jouw spontaniteit, jouw steeds wisselende persoonlijkheid. Alles hier is monotoon en saai. Ik mis onze gezamenlijke vriend op zijn racefiets in tangaslip en het muziekbootje in je grachten. Of die boze oma die geregeld door onze buurt liep om op alles en iedereen te schelden. Overigens zou de ene mevrouw uit Oud Zuid met haar hondje in een wandelwagentje het hier heel goed doen, want hier lopen er elke dag groepjes dames rond in het parkje voor ons huis met hun hondjes in karretjes.

Onze fietstochtjes waren niet meer cool, zeker niet met een kind voor- en achterop. Altijd weer een overlevingstocht en ik wilde mijn dochters de kans bieden om ook zelf veilig te kunnen fietsen. Tja, nu kunnen we heerlijk rustig fietsen, maar waarheen in godsnaam?? Geen ijsjes halen om de hoek, niet even naar de marktjes of naar papa’s kantoor. Dan maar weer naar de geitenboerderij in het bos en halverwege de kinderfiets inladen in de bakfiets omdat het toch te vermoeiend is dat zelf fietsen (dus toch al teveel city kids met pap in de benen?).

Je leek soms zo ongeïnteresseerd, zo ieder voor zich. Dus verliet ik jou om nieuwe vrienden te maken. Boy was I wrong, want ik mis mijn Amsterdamse vrienden in de winkels, bij school en die in een flits voorbij fietsen. Hier is niemand om naar te zwaaien dus prijs ik mij gelukkig met mijn beste vriend hier: de pakketbezorger!

We leken ons te gaan vervelen samen. Altijd weer dezelfde wandelingetjes in de buurt. Soms leken we echt niet te weten wat we samen moesten doen, vooral als het slecht weer was. Dan maar wéér naar het schaatsbaantje op het Museumplein of naar Artis. OMG! Wat verlang ik naar zo’n stadswandelingetje langs je gezellige winkeltjes, marktjes of even borrelen zoals onze oudste dochter zo graag doet met een bitterbal en appelsap. Je Vondelpark, het was mijn beste vriend en ik zag het niet meer. Gewoon even slenteren op mijn UGG’s achter de kinderwagen, dat waren de mooiste dagen. Of met onze boot over de grachten varen. En nu? Nu kan ik naar het winkelcentrum….

            

Onze grootste ruzies gingen over parkeren. Elke dag maakte je het me weer onmogelijk mijn kinderen, kinderwagens, boodschappen, fietsjes, stepjes en huisraad veilig uit of in te laden. En als ik dan alles net had ingeladen, was ik m’n telefoon vergeten en kon ik 3 rondjes rijden voordat ik weer bij mijn voordeur kon komen om mijn mobiel boven op te halen met mijn 2 kinderen op de arm (want je laat je kinderen toch maar niet in de auto zitten als deze dubbel staat geparkeerd op de trambaan). Nu staat onze auto op onze eigen oprit. Superhandig, want ik rij zo’n 4 keer per dag terug naar jou.

We zaten te veel op elkaars lip. Prachtige woningen maar je moet het maar net treffen met buren om niet gillend gek te worden van geluidsoverlast (in ons geval zal het meer zijn dat wij die overlast veroorzaken, overigens). Wij hadden de allerliefste onderburen! Zo’n 3 keer per dag liepen we gezellig even binnen bij hun fotowinkel onder ons huis en het maakte geen bal uit dat onze kleine meisjes net zoveel lawaai maakten als loslopend wild. En wat jij een tuin noemt Amsterdam, noemen ze hier een postzegel. Een dakterras is natuurlijk super  urban-cool maar ik zelf zat vroeger maar al te graag op het randje van het dak zodat ik de straat goed kon zien terwijl mijn benen over de rand bungelde. Ik laat onze meisjes, die mogelijk nog meer avontuurlijk zijn dan ik, dus geen seconden alleen op het dak. En nu hebben we  een ruime tuin omgebouwd tot privé-speeltuin met een houten speelhuis, schommel, trampoline, voetbaldoel, diverse voertuigen en watertafel (de zandbak staat veilig opgeborgen op het dak van ons schuurtje omdat onze stadskinderen niet goed hebben begrepen dat het zand buiten moet blijven). Maar ja, de nieuwheid is daar kennelijk ook snel vanaf want mijn oudste dochter vraagt direct na de schoolbel al wat we gaan doen (“mama, mogen we naar het Gelderlandplein?”) of bij wie ze mag spelen. Dus hopla daar gaan we weer op pad met de auto of bakfiets.

 

The city that never sleeps…en wij dus ook niet. Ik verliet jouw hectische nachtelijke leven om eindelijk een keer een nacht te kunnen slapen. Maar ook hierin heb ik mij vergist. Onze kinderen slapen alleen uit bij oma in het Gooi…. Pippa, onze jongste heeft nog geen nacht doorgeslapen in de stille suburbs; kennelijk mist zij de brandweerauto’s, racemotoren en lamme fietsers door de straat.

Lieve Amsterdam, you only know what you’ve got till it’s gone.. Gelukkig ben ik met de beste (en knapste) makelaar van Amsterdam getrouwd.

 

Acht jaar geleden op onze huwelijksnacht besloten we ‘er’ voor te gaan: baby’s maken in plaats van het laffe oefenen. Ik was al 35 jaar maar blijkbaar zo naïef als een klein kind want ik wilde eigenlijk al de volgende dag een zwangerschapstest halen. Na zo’n 20 jaar er alles aan hebben gedaan om niet zwanger te worden ging er een wereld voor me open. Nu twee heerlijke dochters later ben ik een expert op het gebied van alles wat er goed en fout kan gaan.

Had ik acht jaar geleden maar het boek “d’r op of d’r onder gehad! Dit boek – uit de reeks van o.a. ‘Buskruit met Muisjes” – is geschreven door 3 hartsvriendinnen (Nina Veeneman-Dietz, Noor Schutte-Kerckhoff en Marieke Wigmans-Bremers) die inmiddels 10 kinderen verder zijn en na alle pieken en dalen er nog steeds de humor van in kunnen zien.

Dus als er serieuze plannen zijn om je te gaan voortplanten, dan moet je dit boek te lezen!

In het eerste deel van het boek nemen de vriendinnen je mee in de wereld van ‘zwanger worden’. Het is dus blijkbaar niet nodig om bij de eerste poging de volgende ochtend een test te halen… In de meeste gevallen komt er iets meer bij kijken en in sommige gevallen komt er zelfs heel veel bij kijken. Nina, Noor en Marieke beschrijven werkelijk elk facet op een duidelijke en bondige manier met precies de juiste hoeveelheid nuchterheid en humor om het ‘baby maken’ leuk te houden. Ook onze mannen (in het boek leuk genoemd ‘Jannen’) krijgen hun eigen passages in het boek zodat ze niet te veel maar wel de juiste info krijgen om het leuk te blijven vinden.

Naast de noodzakelijk weetjes helpen de vriendinnen je inzicht te krijgen in het hele ‘baby making’ proces en geven ze je uitermate nuttige tips zoals lustopwekkende voeding (waarbij ik de champagne toch prefereer boven bleekselderij), standjes en Chinese wijsheden om een jongetje dan wel een meisje te krijgen – ik moet toegeven dat het schema in mijn geval spot on is! En als je man graag een stamhouder wenst, dan wordt hij ingefluisterd flink z’n best te doen op een wat ruige manier (dit onderdeel heb ik mijn man maar niet laten lezen om hem als vader van twee dochters geen complex aan te praten…). Maar ook krijgt jouw Jan handzame (lees: onmisbare) tips om met een ‘broedzilla’ om te gaan.

Gynaecologen en andere specialisten komen aan het woord in het boek met nuttige informatie en ruggensteuntjes.

Het tweede deel is voor het blije nieuws: ‘we zijn zwanger’. En dit begint met het niet overbodige onderwerp hoe je je zwangerschap de eerste weken geheim te houden. Tips had ik destijds wel kunnen gebruiken….

Letterlijk in de week dat de test positief was gingen wij eten bij een oud-collega van mijn man. De wijn poetste ik weg met dat ik wat brakjes was, het voorgerecht sushi kon ik nog subtiel afwentelen met het excuus dat ik niet zo’n fan was van rauwe vis, maar bij het hoofdgerecht sloeg de paniek toe: zeggen dat ik ook geen rode biefstuk lustte vond ik te gênant worden. Dus niet onze ouders maar een oud-collega werd als eerste van ons blije nieuws op de hoogte gesteld. Een week later kreeg ik een nieuwe baan aangeboden. Om niet op mijn eerste werkdag als verrassing met een dikke buik aan te komen werd dus mijn nieuwe baas nr.2 (nog steeds mijn held dat hij er niet voor terug deinsden een zwangere vrouw aan te nemen!).

Kort en bondig geeft het boek je een handleiding wat je allemaal moet doen of beter kan laten. Het lijstje wat je beter niet kunt eten lijkt kort, maar in de praktijk en in het restaurant kan dat best nog tot gedoe leiden, dus een slimme meid is op haar baby’tje voorbereid!

De ‘van week tot week-gids’ is altijd mijn favoriet geweest, zeker als je baarmoeder inmiddels zo groot is als een grapefruit maar je kindje nog zo licht als een veertje (en jijzelf al lang niet meer…). En niet alvast spieken bij de volgende week hè! Dat is als een cadeautje uitpakken voordat je jarig bent!

Als je in de blije fase zit moet je ook zeker hun bestseller “Buiskruit met Muisjes” lezen. Van sommige babyboeken kun je wat moedeloos of overrompeld worden, maar dit boek is alles wat je nodig hebt op dezelfde leuke en motiverende manier beschreven! Van het kiezen van een verloskundige of ziekenhuis tot kraamtranen, borstvoeding, voeding, slapen en op pad gaan. En dat laatste niet alleen van je huis 2 hoog boven naar beneden komen, maar ook daadwerkelijk het land uit.

Maar soms blijft het blije nieuws uit of valt er een droom vroegtijdige in duigen. Ook hier wordt op een fijne manier aandacht aan besteed in het derde hoofdstuk. Helaas hebben wij 4 jaar lang in dit hoofdstuk moeten hangen, maar wel met uiteindelijk de hoofdprijs: een zusje. Enneh, ik heb onder een vergrootglas de vissen van mijn Jan mogen zien zwemmen en dat is ook best cool! Dit derde hoofdstuk is misschien niet wat je direct wilt weten, maar wel iets waar je ook in het begin even stil bij moet staan…

Ik prijs me bevoorrecht en dolgelukkig dat ik nu hun boeken “Buskruit met Peuters” en “Help, help Hoera” mag lezen als mama van 2 blije meisjes!

Bedankt Nina, Noor en Marieke voor deze fantastische boeken en jullie leuke website buskruitmet.nl die net even anders is dan de gemiddelde website over zwanger worden en zijn!

 

 

 

 

Ochtendspits

Anderhalf uur van tevoren opstaan, de avond ervoor lunchpakketje en ontbijt voorbereiden. Jezelf in 10 minuten douchen, aankleden en opmaken. Alles goed gepland, getimed en voorbereid dus dan moet het lukken om op tijd de deur uit te komen voor school….

Kleuter: mama ik wil nog even dit filmpje afkijken, daarna ga ik mij aankleden.
Peuter: nee mama, nee mama

Kleuter: mama kun je mijn kleren even uitzoeken dan kan ik dit filmpje afkijken
Peuter: nee luier, nee aankleden, nee mama neeeeee.

Kleuter (inmiddels aangekleed): mama ik wil “schuin haar”, kun je me helpen?
Peuter: mama pap! Pap! Paaaaaaap!!!

Kleuter: mama ik heb buikpijn, ik weet niet of ik naar school kan. Ik denk dat ik moet spugen!
Peuter: nee mama, niet aankleden, andere schoenen, nee mama neeeeeeeee

Kleuter: (inmiddels met veel moeite in de auto) mag ik kauwgom?
Peuter: nee auto, nee auto, andere auto, fiets, nee mamaaa

Mama inmiddels de hoek om: heb je je schooltas mee?
Kleuter: nee mama…..

Papa en mama gaan een avondje uit

Onze oudste bereiden we altijd goed voor dat papa en mama een hapje gaan eten en dat de oppas komt. Ze vindt dat moeilijk dus neem ik altijd goed het programma door zodat ze weet hoe het zal gaan en wat we gaan doen. Avondjes uit worden zoveel mogelijk later op de avond gepland zodat we het slaapritueel zelf en zoals altijd kunnen afdraaien om geen paniek te zaaien. Dus het restaurant verwacht ons vanavond rond 20.30 uur. Kinderen hebben gegeten, zijn in bad geweest en zijn in pyjama als de oppas komt om 19.00 uur…

Kleuter (door het dolle als de oppas komt): heb je m’n nieuwe lego gezien?
Peuter: dansen, dansen!

Kleuter: inmiddels hyper
Peuter: de grootste clown in huis, alle grapjes en grollen worden uit de kast getrokken

Papa en mama: wij leggen de kleinste vast in bed.
Kleuter: mama ik wil niet dat jullie weggaan
Peuter: neeeeeeeee mama, neeeeee (ik ben 2 en ik zeg neeeeee)

Kleuter: faket pruillip
Peuter: gaat echt huilen (mama wil niet meer weg)

Kleuter en peuter gaan hangen aan mama (mama heeft pruillip)
Papa zegt dat mama nu mee moet komen.

Mama vergeet haar mobiel mee te nemen en gaat terug naar binnen.
Kleuter en peuter huilen hartverscheurend. Het is inmiddels 20.15 uur

Papa en mama komen (te laat) aan in het restaurant.
Mama appt meteen de oppas. Alles is rustig en slaapt….2 uur later…

Mama moet sporten (of gaat na 6 maanden weer eens naar de kapper)

Na ontslagen te zijn door mijn personal trainer, slapend lid te zijn geweest bij de sportschool en een hardloopschema te hebben gestaakt, is het tijd dat mama echt gaat sporten. Papa heeft ter motivatie de mooiste sportkleding voor mama gekocht. Nu gaan we voor hot yoga: voorlopig veilig na wat after-bevalling kwaaltjes, niet te zwaar en lekker warm.

Mama: de tijden zijn fantastisch, precies als de kids op school en crèche zitten dus 2 x per week moet gaan lukken!
Mama (na de eerste keer): dit is fantastisch, heerlijk, zou ik wel elke dag willen doen.

Kleuter: mama maandag heb ik een studiedag
Mama: Jammer volgende week maar 1 x yoga

Peuter: huilen, elke nacht wakker, waterpokken
Mama: kak! Deze week geen yoga. Volgende week weer 2 x!

Peuter: studiedag op de crèche
Kleuter: vakantie plus studiedag

Peuter: oogarts
Kleuter: tandarts

School kleuter: ze is ziek, ze is alleen maar aan het huilen. Kom haar maar halen!
Peuter: ziek, alle kindjes op de crèche zijn ziek

Kleuter: mama mee als begeleider voor schooluitje naar het bos
Peuter mag uitdelen op de crèche.

Kleuter: mama je bent deze week luizenmoeder

Papa: morgen wordt de keuken afgemaakt, ze komen tussen 7.30 en 12 uur…
Papa: overmorgen komt de reparateur voor TV, ze laten morgen weten per sms welk dagdeel ze komen…
Mama hekelt dit soort dienstverleners die beweren dat ze hun ritten niet nader kunnen plannen. Als moeders kunnen plannen dan moet een tv-reparateur, een keukenboer of andere zogenaamde serviceverlener dat zeker kunnen!

Mama: jongens, ik begin volgende week, of de week daarna wel met yoga ….

 

Vol bewondering keek ik altijd naar de reclamefilmpjes met van die perfecte moeders in een netjes en schoon huis waar de kinderen mooi gekleed met keurig gekamd haar braaf aan de keukentafel zitten. Toen ik besloot mij te storten op het thuismoederschap stelde ik mij voor dat ik er binnen de kortste keren ook zo bij zou zitten. Kennelijk geloof ik nog in sprookjes..

 5 “perfecte moeder” mythen:

Mijn kinderen krijgen maximaal 2 x 20 minuten “screen time” per dag. De rest van de tijd spelen zij actief met lego, maken ze de meest mooie tekeningen en maken we lange wandelingen in de buitenlucht.

Aan alle moeders die dat daadwerkelijk volhouden: ROCKSTAR! Want wat als er een peuter en een kleuter aan je been hangen terwijl je een poging waagt het eten te koken? En als ze nadat ze eerst aan je been hingen elkaar vervolgens te lijf gaan omdat ze allebei op die ene loopauto willen, terwijl er 3 soorten in huis zijn..?

En wat als er één om 5.30 uur in de ochtend besluit dat de dag is begonnen terwijl de andere na een nachtelijke speelkwartier van 2:00 uur tot 4:00 uur net de strijd heeft opgegeven? En wat als je kinderen in een restaurant precies op het moment dat het eten wordt opgediend, besluiten dat het tijd is om naar huis te gaan?

”Lieverds – op een bedaarde, liefdevolle toon – gaan jullie alsjeblieft even zoet een mooie tekening maken?” KANSLOOS.

Ik zeg: kids op Ipad = zen yoga = concentratie-meditatie = mama heeft even rust en is blij!

Ik zie de ogen heus wel in mijn rug branden als ze onze Pippa van nog geen 2 jaar moeiteloos de Ipad zien bedienen: “Zo jong al?” Ja, Steve Jobs zou trots zijn. En ook al zou wetenschappelijk onderzoek uitwijzen dat het ‘swipen’ niets toevoegt aan de ontwikkeling van een kind, het draagt in ieder geval bij aan huiselijke harmonie en voorkomt ook dat je vroegtijdig wordt verzocht een restaurant, hotel of andere vorm van volwassen gelegenheid te verlaten.

Mijn kinderen zien er altijd netjes en verzorgd uit. Mijn dochters dragen mooie kleding en in hun haar tover ik ieder ochtend een visgraat- of franse vlecht.

Hoe in vredesnaam doen die moeders dat?? Als ik bij school sta om mijn oudste dochter op te halen kan ik haar al vanuit de verte herkennen. Niet omdat het mijn kind is, maar omdat haar prachtige volle lokken eruit zien of ze zojuist is gecast voor een remake van Michael Jackson’s Thriller. En aan haar wangen, die vakkundig geschminkt lijken doch in feite bedekt zijn met de restanten van haar lunch broodje.

O ja en haar mooie kleren…. Quinn kwam thuis met twee groen-bruine knieën op haar nieuwe designer spijkerbroek: “Mama, ik was het hondje vandaag, leuk hè!!”

Mijn kinderen krijgen geen snoep, eten alleen biologisch of zelf geplukt eten, en het liefst alles rauw. ’s Morgens sta ik een uurtje eerder op om de lunch box van mijn dochter te vullen met een broodje in de vorm van een varkentje, meloenbolletjes in de vorm van een hartje en versgebakken spinazie-boekweitmuffins.

Ok, ik probeer dan wel echt mijn best te doen op gezonde voeding, zie ook mijn Kiddybites. Maar het moet wel leuk blijven voor de kinderen en vooral ook voor mama’s.

Van de lunch box probeer ik elke keer een verassingen te maken, maar ik wordt al bij de meest geringe afwijking van het ‘normale’ teruggefloten door mijn dochter die niet wenst te worden aangekeken in de klas omdat zij in plaats van een boterham een zelfgemaakte speltpannenkoek in haar trommeltje heeft. “Dat is niet cool mama, dan willen de anderen mijn lunch opeten.” En als ik ijverig een plakje suikervrije, ultra gezonde zelfgebakken bananenbrood in haar trommel stop, zit deze er na school nog in, want: “mammaaaaa, we mogen geen koek mee naar school nemen”

En tja suiker, dat is een heus scheldwoord! Snoep? Snoep?? Ook wel De Duivel genoemd! Een hapje suiker en het loopt met ons net zo beroerd af als Adam en Eva of Sneeuwwitje. Op straat kwam ik laatst een moeder tegen die fel tegen suiker is, dus toen Quinn trots haar zakje drop gevuld met maar liefst 3 snoepjes wilde delen met haar dochtertje, werd deze hardhandig achter de rug van haar moeder geduwd “Oh nee, dit mag ze echt niet hebben!”

Ik geloof er niet in dat je kinderen beschermd door geheelonthouding. Dan wordt deze verboden vrucht zo aantrekkelijk dat ze straks hun hele eerste spaarpot legen bij de Jamin. Daarom is mijn tactiek: “toestaan en bang maken”. Snoep mag tot je er misselijk wordt (door het maar vaak en vooral in detail te hebben over de misselijkheidsfactor geeft Quinn vaak na 2 snoepjes haar zakje vrijwillig terug), van cola krijg je mega buikpijn en van chocolade krijg je supersnel gaatjes in je tanden. Inmiddels is Quinn op haar 5^de perfect zelf in staat een goede snoepbalans te handhaven. Want moeders, als suiker “Satan’s candy” is, kunnen jullie ook maar beter zelf dat wijntje of de gin-tonic laten staan..

Als “stay-at-home-mom” geef ik mijn kinderen gedurende de hele dag mijn volledige aandacht. In de ochtend doen wij yoga en bouwen wij met duplo een prinsessenkasteel. Na het slaapje gaan we wandelen door het bos en leren we woordjes over de dieren. Voor het eten is het nog een half uurtje knutseltijd.

En ondertussen doen de elfjes onze was, maken ze het eten klaar en lopen ze met hun bezempjes de hele dag achter ons aan om alles schoon te maken… Gelukkig hoef ik ook maar 3 maaltijden en 1300 snacks per dag klaar te maken dus heb ik als moeder alle tijd en rust om pedagogisch verantwoorde spelletjes te doen en om samen naar de 4 jaargetijden van Vivaldi te luisteren..

Ik zie er elke dag uit als Kate Middleton: iedere ochtend ‘blow dry’ ik mijn haar en ben ik perfect in staat mijn casual outfits van de Zara te combineren met een designer twist. En als voorleesmoeder laat ik mij het liefst inspireren door de stijl van Jackie Kennedy. En vergeet niet: een make-up look en manicure volgens de laatste trends.

Dat laatste is waar aangezien mijn make-up en manicure zich naadloos aansluiten bij de laatste trend: de “nude look”. Onder de douche heb ik max 2 minuten de tijd om te bedenken wat ik wil aantrekken, voordat mijn brein bevroren wordt door alweer zo’n laatste trend: koud afdouchen. Een vriendin van mij keek mij laatst verbaast aan toen ik vertelde dat ik ook ‘s-ochtends douch: “dan red ik het al helemaal niet, dat doe ik allen ’s-avonds!”.

Aan alle moeders: the struggle is real, you’re not alone!! De “perfect mom” is een onrealistisch en idealistisch streven!

En dus ben ik liever een “good enough” en vooral leuke mama die:

• haar kinderen leert alles uit het leven te halen
• Er is als haar kinderen haar nodig hebben;
• Haar kinderen zelfvertrouwen geeft en het belang van eigenwaarden leert;
• Haar kinderen onvoorwaardelijke liefde geeft;
• Haar kinderen ruimte geeft zichzelf te zijn, fouten te maken en daarvan te leren; en
• Bovenal heel veel plezier met haar kinderen maakt!

 

Toen ik nog nagenoeg fulltime werkte na de geboorte van Quinn, keek ik met jaloerse en vooral mijn hormoon-ontspoorde ogen naar moeders die niet werkte en thuis bleven bij de kinderen. Ik stelde me voor dat ze 3 keer per week naar de sportschool gingen en de hele dag koffie dates hadden met vriendinnen in het park.

Dat ontspannen koffie drinken met baby’s heb ik overigens nooit onder de knie gekregen dus bravo voor de moeders die de deur uitkomen met hun pasgeborene en hun sociale leven hebben weten te handhaven. Mijn pogingen faalde verschrikkelijk want als ik tussen voedingen door iets probeerde te ondernemen, had ik precies nog 5 minuten over na: me aan te kleden (make-up niet meegerekend), de luiertas inpakken (en toch nog de helft vergeten), de spuug van mijn schouder te boenen en de kinderwagen onder aan de trap klaar zetten. Meestal had ik net genoeg tijd over om de kinderwagen weer in te klappen en naar boven te rennen met alle spullen om op tijd klaar te zijn voor de volgende voeding.

Anyway, ik kan me dus goed voorstellen dat moeders (en vaders) het volgende denken over een ‘stay-at-home-mom’ (“SAHM”):

Alle tijd om bij te slapen als de kinderen op school zitten of hun middagslaapje doen

Aangezien mijn man werkt overdag probeer ik hem ’s nachts te ontzien als er 1 of beide van de meisjes besluiten dat midden in de nacht het perfecte moment is om hun stembanden maximaal te benutten. Immers, heb ik overdag alle tijd om bij te slapen…never happens..

Zodra de etensresten verwijderd zijn van de grond, stoel en tafel na het ontbijt en de lunch, jezelf een boterham naar binnen hebt gepropt en je het luxe moment pakt van even in je eentje naar de WC gaan zonder dat er één in de deuropening een betoog houdt over de Youtube’s Ryan’s ToysReviews terwijl de ander haar tanden met de WC borstel probeert te poetsen, dan is het tijd, nadat je nog even snel een was in de machine hebt gedaan, om te gaan zitten of liggen. Precies 5 minuten later weet je dat mevrouw het middagslaapje genoeg vindt.

Een SAHM ziet er altijd goed en verzorgd uit want zij hebben alle tijd om te sporten en nagels te laten doen

Ik heb het genetische geluk dat ik niet hoeft te sporten om in shape te blijven, althans wat lijkt op “in shape”. Na de bevalling van onze tweede dochter kwam ik er namelijk achter dat bij touwtje springen of hardlopen er vreemde dingen gebeurde die je eerder zou verwachten bij een kindje van 3 die kantje boord zindelijk is. Dus als een echte Amsterdam Zuid mama hup aan de personal trainer. Vol ‘mama bear’ fanatisme ging ik er 1 uur per week tegenaan. Totdat de kinderen besloten altijd ziek of vrij te zijn vanwege een studiedag op dat ene uurtje per week en ik werd ontslagen door mijn personal trainer…. Ik mis hem nog elke dag, vooral omdat dit mijn enige uurtje volwassen communicatie was overdag…

Mijn huis is opgeruimd en georganiseerd

Colour coordinating is mijn nieuwe hobby. Niet omdat ik zo netjes ben of alles zo goed op orde. Nee, puur uit wanhoop om nog enigszins orde in de chaos te creëren of waarschijnlijk door een volledige verlies van de werkelijkheid. Het is een ultiem geluk als je woonkamer vrij is van speelgoed en al het speelgoed netjes geordend is opgeborgen. De volgende ochtend, 8.00 uur TORNADOOOOO. Het zou een Olympische sport moeten zijn: zo snel mogelijk al het speelgoed uit de kasten trekken. Ik heb dan grote verwachtingen!

Een SAHM kan de hele dag door leuke dingen doen, zoals een tea party met de meisjes

Als iemand me vraagt wat ik zoal gedaan heb die dag, blijft het vaak net iets te lang stil zodat de ander ongemakkelijk wordt. Ik ben dan niet ongeïnteresseerd maar een serieuze poging aan het doen om me te herinneren wat ik ook alweer had gedaan, een beetje zoals je je kind in de auto uit school vraagt wat ze allemaal heeft gedaan op school “geen idee mama”. Yep mom brain is real!

Maar in ieder geval ben ik op een dag: 24h cateringservice, masseur, therapeut, entertainer, boksbal, dokter, logistiek medewerker, taxichauffeur, stoffer en blik, wasserette, mediator, badmeester, kachel voor koude voetjes, neuzenveger, pakezel en ‘de zoeker’: “maahhaammmmm, waar zijn mijn sokken?? In je hand schatje.. O ja, mam waarom heb je ze daar dan neergelegd? Die heb je zelf in je hand gepakt, schatje. Niet waar mhaaam!”

Het is stiekem gewoon heel hard werken als een SAHM, maar het is de leukste en dankbaarste baan van de wereld. Ze zijn druk, veeleisend en vooral ongelofelijk ongeduldig, maar oh zo grappig en troetelbaar tegelijk. Mama is moe, zo moe, maar zo tevreden moe na: een klei wedstrijd, rondjes uitbeelden na het eten, 182 keer op de glijbaan tillen, 16 luiers, 6 tantrum’s en 4 keer omkleden na ongelukjes met eten, luiers of beide. En het weekend voelt nog steeds als echt weekend, want dan hoef ik maar 91 keer de glijbaan op en 3 keer een tantrum te sussen. Dan delen we het ouderschapsgenot!

 

 

 

 

 

 

De allereerste zomervakantie met Quinn (toen 8 maanden) was naar Ibiza. Toen waren we er nog van overtuigd dat we gewoon ons leven konden leiden zoals voor we kinderen hadden. Het was een heerlijke vakantie en Quinn vond het fantastisch op het peperdure ligbed bij de Blue Marlin met haar fles in de champagnekoeler.

Wij moesten echter ons duurbetaalde ligbedje vroegtijdig verlaten toen het echte feest daar ging beginnen.

 

Het jaar daarop wisten we wel beter. OMG a baby changes everything, en dus ook onze vakantieplannen. En het cliché is waar: papa en mama hebben de beste vakantie als de kids het naar hun zin hebben. Echt vakantie voor mij is:

• niet zelf hoeven koken
• na het ontbijt, lunch en diner op kunnen staan en de ravage aangebracht door de kids achter te kunnen laten, uiteraard al excuserend naar het hotel personeel die na elke vakantie onze beste vrienden zijn
• de kids de hele dag in het zwembad of aan het strand spelen
• de kids zich kunnen vermaken met vakantievriendjes en vriendinnetjes
• papa  24h per dag thuis is, en
• papa wifi heeft zodat hij gewoon door kan werken.

Kids gelukkig, mama gelukkig!

Wij zochten dus best of both words: de luxe van een hotel maar de vrijheid van een appartement, zodat je niet ’s avonds in het donker op een hotelkamer zit als je kinderen slapen. Uiteindelijk hebben wij 4 fantastische resorts gevonden en getest die absolute aanraders zijn als je met – vooral kleine – kinderen op vakantie gaat en net zoals wij liever lui dan moe zijn die ene week per jaar. Niet goedkoop maar wel echte toppers!

1. Martinhal in Sagres, Portugal
Dit hotel heeft werkelijk alles goed begrepen als het gaat om vakantie met kleine kinderen. Er heerst een heerlijke sfeer en het personeel is een feestje!

De benefits:
Accommodatie: er zijn verschillende mogelijkheden van hotelkamers tot huisjes en villa’s. Goed betaalbaar zijn de Garden Houses: mooie frisse en volledig ingerichte huisjes / appartementen met 1 of meer aparte slaapkamers. Als je voor 2 aparte slaapkamers kiest zijn het echt riante huisjes met tuintje. Bij 1 slaapkamer zit je beneden met een tuintje en boven met een mooi groot terras.
Faciliteiten: Het is een gigantisch complex met vele zwembaden waar overal ook een poedelbadje bij zit voor de allerkleinsten. En is er een prachtig privéstrand. Er zijn tennisbanen, een gym en een goddelijke spa. Met 4 heerlijke restaurants is het prima vertoeven.
Kids: voor de kids is aan alles gedacht. Er is een speeltuin, er zijn trampolines en verschillende activiteiten zoals een kookclub, een ontdekkings- en avonturenclub, schattenjacht en er is geregeld entertainment op het grote plein, zoals een circusavond waar de kinderen zelf aan mee mogen doen. Uiteraard zijn er kids clubs van baby tot puber en is er een oppas service. Er is een goed uitgerust winkeltje met o.a. alles wat je nodig hebt voor baby’s en kinderen, dus geen probleem als je iets bent vergeten thuis of als je het niet wil mee sjouwen. En er is een ‘baby conciërge’ die de service biedt dat je alles kan reserveren wat betreft baby uitzet zodat je niets hoeft mee te sjouwen. Het allermooiste is dat er bij elk restaurant van ontbijt tot diner een speelhoek is met een begeleider van de kids club. Papa en mama kunnen dan rustig hun wijntje op drinken of koffietje drinken terwijl de kids vermaakt worden. Ook is er een uitgebreid menu voor de kinderen en zelfs verse puree’s voor baby’s.
Locatie: Sagres ligt wel op zo’n 1,5 uur rijden vanaf het vliegveld Faro dus een auto huren is een aanrader. Dan kun je ook leuk even naar Sagres rijden om het mooie Fortaleza fort te bekijken of bij een lokaal visrestaurant te eten. Het resort is groot dus wij reden stiekem wel eens met de auto naar het ontbijt. Zo lui zijn wij dus op vakantie.

                   

2. Sani resort in Halkidiki, Griekenland 
De naam hotel volstaat bij dit complex niet. Het is meer een dorp of stad met een haven vol restaurants en 4 verschillende hotels. Het strand is echt een droom met een heerlijke zwoele warme zee perfect voor kleine kinderen.

De benefits:
Accommodatie: wij kozen voor het kindvriendelijk deel Sani Resort. Het was weliswaar slecht een een hotelkamer om het betaalbaar te houden, maar wel met een tuintje ervoor. Dus als Quinn binnen sliep, tuurde wij ’s avonds romantisch over de zee met ons glaasje wijn en yahtzee op de ipad. De kamer was ruim en mooi. Maar er zijn ook family rooms, suites (met zwembad) en bungalows.
Faciliteiten: er zijn verschillende heerlijke restaurants inclusief een pool bar waar wij het grootste deel vertoefde. Ook hier waren uitgebreide kindermenu’s. Zorg dat je bij het ontbijtbuffet lekker buiten zit zodat je uitkijkt over de prachtig blauwe zee. En in de haven bij het complex zijn talrijke restaurants en bar’s die echt allemaal een aanrader zijn. Daar zijn ook veel leuke winkels. Het resort heeft alle faciliteiten die je je maar kan wensen: prachtige zwembaden, veel sport en een bioscoop in de openlucht.
Kids: Er zijn Kids clubs van 0 tot 18 jaar, oppas services en ongelofelijk vriendelijk en gezellig personeel voor de kinderen. Ook is er een leuke speeltuin. De restaurants hebben heerlijke en gezonde kids menu’s.
Locatie: De omgeving is heel mooi. Je kan er eindeloos wandelen en mijn man genoot van hardlopen langs paden met uitzicht op zee. Ondanks dat het resort nog zo’n uurtje rijden was vanaf het vliegveld, is een auto niet per se nodig. Het resort beschikt over betaalbare taxi’s die je overal naar toe kunnen brengen en over pendelbusjes. Wij hadden wel veel pech met de vluchten. Zowel heen en terug veel vertraging, maar dat doet niets af aan het geweldige resort.

                

3. Almyra in Paphos, Cyprus
Als je houdt van de Ibiza look & feel, dan is Almyra een aanrader. Het is een kleinschalig familiehotel en fantastisch met kinderen!

De benefits:
Accommodatie: er zijn uiteraard verschillende mogelijkheden. Wij hadden een family room bestaande uit twee geschakelde kamers op de begaande grond met een terras. Perfecte kamers.
Faciliteiten: Almyra heeft een groot zwembad wat ook deels overkapt wordt tegen de brandende zon. Heel veilig dus voor je kleintje en jezelf. Ook is er een klein poedelbadje. Bij het spa gedeelte is er nog een zwembad voor adults only. Er is een mooie gym, een spa dus en er zijn 5 restaurants met echt heerlijk eten allemaal gefocust op gezond en vers eten. Ook voor de kinderen is het eten daar een feestje!
Kids: er zijn kids clubs voor alle leeftijden en het personeel is zo lief voor de kinderen. Alles kan. Er is een hele leuke en goede balans gevonden tussen wellbeing en kids, knap gedaan! Daarnaast was het een van de eerste hotels die een ‘baby travel light’ packet aanbood. Vooraf hadden we alles gereserveerd voor Quinn die toen 1,5 jaar was. Van sterilisator tot luiers, van kinderstoel tot babylotion. En er lagen allerlei verrassingen voor haar klaar. Er is een leuke speeltuin en omdat het grote zwembad bij de rand heel ondiep is, heeft Quinn daar uren speelplezier gehad met biertjes en andere kindjes.
Locatie: het hotel ligt aan een boulevard met meerdere hotels uit dezelfde groep. Wij mochten ook gebruik maken van de zwembaden in de andere hotels maar dat was niet nodig voor ons. Paphos is op loop afstand en daar zijn aardige winkeltjes en bijvoorbeeld een supermarkt. Het strand is niet echt mooi daar. Er liggen vooral stenen langs de kust en het kleine zandstrand verderop is niet echt lekker vertoeven, maar je kan de zee in zou je dat willen. Het hotel ligt op slechts 5 minuten per taxi vanaf het vliegveld en dat is altijd wel heel fijn met kleine kinderen.

             

4. Pine Cliffs Resort (Sheraton), Algarve Portugal
Echt een uniek groot en mooi complex met een verschillende hotels en een golfbaan. Het is in een echte klassieke Portugese stijl gebouwd en dat vind ik prachtig en bijzonder sfeervol.

De benefits:
Accommodatie: ook hier weer vele mogelijkheden van simpele hotelkamer tot huisjes en villa’s. Wij verbleven in een Townhouse. Op zich een prima, ruime accommodatie maar niet met kleine kinderen onder de 3 jaar. Er zijn overal trappetjes waarvan slechts een gedeelte van kon worden afgeschermd met een traphekje. Ook zijn deze huisjes nodig aan een update toe. Er is een nieuw complex, de Ocean Suites. Prachtige gloednieuwe kamers en het zwembad bij dit complex heeft een heerlijk poedelbadje voor de allerkleinsten. Het is allemaal niet goedkoop dus laat je goed voorlichten wat de bste optie is.
Faciliteiten: de mogelijkheden zijn bijna teveel om op te noemen, maar er is 9 holes golfbaan, een fantastische gym en een groot aanbod aan klasjes en trainingen. Er is een prachtig nieuwe spa, en er zijn meerdere restaurants waaronder een Piri Piri en Japans restaurant. Wel op tijd reserveren! En als klapper is er een prachtige champagne bar met uitzicht over zee waar iedere avond staat aangegeven wanneer je van de ondergaande zon kan genieten. Een aantal zwembaden verdeeld over de verschillende accommodaties en er zijn veel winkeltjes waaronder een apotheek. Tegenover de ingang van het complex is een prima supermarkt. Het hotel ligt aan werkelijk een uniek strand. Wel moet je daarvoor eerst met een lift en zo’n 100 flauw aflopende traptreden afdalen. Dus een no go met een kinderwagen. Maar uiteindelijk was het ook met onze jongste van 1,5 jaar heel goed te doen en heerlijk genieten. De zee is prachtig.
Kids: ook hier kids clubs voor alle leeftijden en uiteraard oppas services. Er is een grote speelplaats met 2 heuse piratenboten om op te klimmen en er rijdt een treintje over het complex. De service is enorm kindvriendelijk en het personeel zo ontzetten aardig. Dat maakt het voor kinderen een feestje. Bij alle restaurants is er een kindermenu te verkrijgen. Een beetje beperkt maar prima kwaliteit! En als je iets voor het buffet, dan is er elke avond een gigantisch dessert buffet en probeer dan je kind nog maar langs het diner buffet te krijgen.
Locatie: ook dit hotel ligt slechts op zo’n 30 minuten rijden vanaf het vliegveld, dus een auto huren is niet per se nodig. Het ligt dichtbij de grote stad Albufeira, maar de directe omgeving is niet heel spannend. Kortom, lekker op het resort blijven als je kleine kids hebt.

                 

Nog een laatste tip: het zijn behoorlijk prijzige hotels maar via een goed reisbureau – wij zijn groot fan van Valerius Reizen in Amsterdam! – kun je vaak toch goede deals vinden, bijvoorbeeld een gratis half board upgrade, kinderen gratis etc.

Be urban, live suburban!

We wonen nu 2, 5 maand in de suburbs. Het voelt als een eeuwigheid. “Aaahhh time to move” denk ik dan. Maar nee, na 2,5 maand kun je echt nog niet de handdoek in de ring gooien..

En dus sta ik straks te grienen als een klein kind wanneer Quinn afscheid neemt op haar school in Amsterdam Oud Zuid (Willemsparkschool het was een feestje!! Wie weet tot snel..). Zij niet, zij is apetrots dat ze straks op haar eigen fietsje naar school kan fietsen en dat ze een helikopter als plaatje bij haar naambordje krijgt. Zij ziet al snel de praktische kant van haar overstap naar een school in de suburbs. Ik zou daarvan moeten leren, maar nee, mama zwelgt in haar verdriet en heeft stiekem een aftelkalender gemaakt…nog 3 dagen tot mijn navelstreng met Amsterdam Oud Zuid definitief wordt doorgeknipt.

Een van mijn nieuwe buurvrouwen vroeg of ik kon wennen aan het gevoel dat het hier elke dag zondag is. Dat is het dus, dat spookt gevoel! In Amsterdam waar het nooit meer zondag is, alleen die hele, hele enkele keer dat de winkels grotendeels dicht zijn met kerst en het stiller is op straat. Het gevoel dat er iets niet klopt en je blij bent als het normale leven weer gaat beginnen.

Maar goed, dit is dus nu mijn ‘normale’ leven en ik moet daar nu toch echt een mooie draai aan gaan geven. Want niet iedereen heeft de luxe om zo mooi te wonen onder de rook (en vliegtuigen) van Amsterdam. En laten we wel wezen, eigenlijk voldoe ik al volledig aan de kwalificatie van een “suburb mom”, namelijk:

• mijn fulltime baan is vrijwillige activiteiten voor de school van mijn dochter;
• ik heb mijn eigen blog;
• ik eet het snoep op van mijn kinderen  en help ze de volgende dag ernaar te zoeken (eigenlijk doet mijn man dit vaker dan ik);
• ik zet mijn kinderen in de verkeerde Urban Arrow bij school;
• mijn nieuwe hobby is interior design;
• ik draag het liefst sportkleding. Je denkt dan vast omdat ik als suburb mom yoga en pilates volg, maar nee. Ik draag ze gewoon omdat ze lekker strechy zijn hetgeen handig is als je de hele dag achter 2 kids in een boomhut moet klimmen;
• ik drink ineens veel meer koffie, maar dan wel met amandelmelk en samen met mijn zelfgemaakte Acai bowl.

Toch geef ik me nog niet helemaal gewonnen en bewaak mijn stadse roots met mijn leven. Op mijn Urban Arrow (of gewoon met de auto – zolang het maar minimale inspanning betreft) race ik naar de stad voor boodschappen, het Haartheater, koffie drinken, play dates, ijsjes bij de IJsboutique, restaurants en eigenlijk alles. Dan race ik in een scheet weer terug naar “the burbs” op mijn Arrow waar ik mijn kinderen blij van hun nieuw verworven vrijheid zie genieten.

Best of both worlds dus: be urban, live suburban!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik ben geboren en getogen in Amsterdam Oud Zuid. Een echt stadsmeisje opgegroeid op een bovenwoning met werkelijk geen benul van enig buitenleven. Het Vondelpark was mijn achtertuin waar ik leerde fietsen en rolschaatsen. Er woonde veel kinderen bij ons in de straat. Buitenspelen deden we wel maar we moesten op onze smalle stoep blijven. En op de stoep moesten we weer uitkijken dat we niet tegen geparkeerde auto’s botsen tijdens een potje voetbal.

Toen ik 10 jaar oud was veranderde de film E.T. mijn leven. Niet vanwege het knuffelbare ruimtewezen en de tranen met tuiten die ik huilde bij het afscheid “ET goes home”, maar omdat ik voor het eerst kennis maakte met een “suburb”. Ik keek ademloos naar de brede straten waar je met je BMX door de lucht kon vliegen en de mooie, grote huizen met tuin, garage en een oprit.  Mijn droom was geboren: “later als ik groot ben, verruil ik de stad voor het ultieme geluk in een suburb, en natuurlijk wel het liefst in het zonnige buitenland!”

Ik ging tactisch te werk (dacht ik): eerst carrière opbouwen om genoeg geld te verdienen en dan naar het land van E.T.  verhuizen voor een huis in de suburbs. Mijn studiekeuze was achteraf niet zo goed doordacht. Met Nederlands recht blijk je niet echt ver te komen in het buitenland dus ik specialiseerde mij in internationaal privaatrecht om alsnog mijn buitenlandse suburb-droom veilig te stellen. Tijdens mijn studie woonde ik overigens op een eigen etage nog steeds in Amsterdam Zuid.

Daarnaast stortte ik mij in relaties met internationale sporters, buitenlanders (in Nederland) en eigenlijk iedereen met een buitenland-potentie. Ik heb het zelfs even zover als Nieuw-Zeeland weten te brengen, maar uiteindelijk kwam ik weer terug op mijn pootjes in Amsterdam Zuid.

Kennelijk werkte de methode via vriendjes onvoldoende dus moest ik mijn eigen plan aanpassen. Inmiddels met een goede baan op zak bij een groot Internationaal advocatenkantoor besloot ik de zeer gedurfde stap te maken om Amsterdam Zuid te verruilen voor het centrum. Vanaf de Zuidas sprong ik achterop de scooter bij een Amsterdamse makelaar om huizen op de grachten te bekijken. Achterop zijn scooter bleek Amsterdam ineens de mooiste en leukste stad van de wereld…door mijn roze bril.

Een jaar later besloten mijn makelaar en ik samen een huis te kopen. Uiteraard in het centrum want ik moest echt Zuid eens uit! Bijna kochten we een appartement aan de grachten, maar als de duvel er mee speelde werd deze voor onze neus weggekaapt. teleurgesteld gingen we toch ook een appartement in Oud-Zuid bekijken. En ja hoor, de volgende ochtend hadden we het huis gekocht in het bruisende hart van Amsterdam Oud-Zuid, om de hoek van waar ik was opgegroeid.

De eerste jaren genoten we volop van het luxe leventje in onze jetset buurt. Ons motto: “een dag geen champagne, is een dag niet geleefd”. Voor koken hadden we geen tijd dus aten we vier keer per week buiten de deur en de rest werd gehaald bij de traiteur om de hoek. En toen werd onze eerste dochter Quinn geboren. Binnen 5 minuten na de geboorte wist ik dat ik mijn buitenland, werk en alle andere ambities overboord kon gooien. Ik werd overspoeld door een stortvloed aan liefde, emoties, hormonen en angsten. Alsof de navelstreng tot op de dag van vandaag nog vast zit genageld. Ik was totaal niet voorbereid op dit aspect van het moederschap. Drie jaar lang heb ik het volgehouden om huilend Quinn af te leveren bij de crèche op weg naar mijn werk – Quinn huilde hooguit een enkele keer bij het afscheid. Toen vond mijn makelaar het welletjes: “ga jij maar eens een tijdje koekjes bakken thuis”. Het gevolg van mijn sabbatical is dat we er nog een dochter Pippa bij hebben gekregen.

Als fulltime moeder van 2 kleine druktemakers is het leven op een bovenwoning in Oud-Zuid niet ideaal. Van dit soort dingen:

• het regent pijpenstelen maar de auto staat 2 straten verderop geparkeerd, dus hoe krijg je je kind droog naar school waar je ook al niet kan parkeren?
• Boodschappen en twee slapende kinderen in de auto en geen parkeerplek, what to do? Eerst de boodschappen binnen brengen en de auto met kinderen op de trambaan laten staan? Of  eerst de kinderen naar boven brengen (0 en 4 jaar), alleen achter laten en dan rondjes rijden om een parkeerplekje gaan zoeken? Neh!
• Kinderen moeten buiten spelen dus hop naar het park voor ons dagelijkse uitje en we nemen mee: kinderwagen, luiers, doekjes, drinken, snacks, babyvoeding, slabbetjes, reservekleding, regenkap, bal, step, helm, schepje en emmertje (totale bagage: 40 kilo). Zo’n 5-6 keer op en af de trap om naar het park te komen en dan weer 5-6 keer om alles naar boven te krijgen. En dan maar hopen dat je niet iets vergeten bent om weer terug te moeten.
• Na een tripje met de auto snel de kleine voor haar middagdutje in bed leggen voor ze in de auto in slaap valt. Kleine ligt er in, maar oeps mijn mobiele telefoon in de auto laten liggen 3 straten verderop. Keuze: mobiel laten voor wat het is met het risico dat en je mobiel wordt gestolen en  je autoruit wordt vernield of je kind alleen thuis in bed laten en je telefoon gaan halen. Neh!

Het werd tijd voor een anders huis. Werd het een benedenhuis in Oud-Zuid, het Gooi of Haarlem en omstreken (met een Amsterdamse makelaar is het buitenland helaas geen optie)? Nee hoor, wij verhuizen naar een echte suburb! All the way to Amstelveen! I am living the dream! Of niet…?

Ik heb E.T. nog niet zien langsfietsen op een BMX maar de oprit en tuin hebben we wel! En we kunnen na het eten nog even op straat tennissen. Elke dag als ik terug rij naar de stad om Quinn op te halen van school in Oud Zuid krijg ik op de hoek van de Apollolaan heimwee: “waarom hebben we dit in godsnaam gedaan??” Alle bekende in de Cornelis Schuytstraat beamen dan ook deze gedachte. Maar dan zoef ik met mijn 2 meisjes weer onze oprit op, zet ik de tuindeuren open en spelen ze uren in het speelhuis. Dan ben ik de stad alweer vergeten.

Wordt mijn droom werkelijkheid of kan het meisje wel uit Oud Zuid maar Oud Zuid niet uit het meisje?

To be continued…

Mama lacht mama huilt

Oké, het was dus mijn droom om uit de stad te verhuizen naar een rustige plek en mijn dringende verzoek om ons mooie bovenetage in Amsterdam Oud-Zuid te verlaten. Alles om de kinderen in meer rust en ruimte te laten opgroeien. Oké, Amstelveen was niet mijn keus maar het beste compromis.

We wonen nu ruim een maand in ons nieuwe huis en mama heeft nogal last van mood swings….

Quinn blijft nog tot de zomer op school in Oud-Zuid. Daarna gaat ze naar een school in onze nieuwe buurt – althans dat is het plan. Dagelijks maak ik dus nu twee keer een tripje “down to memory lane”. Niet zo goed voor mama..emotional rollercoaster.

Zodra ik ons mooie nieuwe huis en straat verlaat begint mijn eerste twijfel “willen we hier nu wel echt wonen?” (lekker handig als je net een huis hebt gekocht en 6 maanden intensief hebt verbouwd). Al cruisend richting Amsterdam Oud-Zuid – nog geen 8 minuten rijden – begin ik met het wikken en wegen van de voor- en nadelen van wonen in de suburbs versus de stad:

Stad

• De stad is gezelliger.
• Ik mis de leuke ontbijt, lunch en diner tentjes (waar ik overigens met twee kleine kinderen niet vaak meer kwam).
• In de stad kom je altijd gezellige bekende tegen.
• De stad is gewoon heel gezellig. Wel wat druk soms.
• In de stad zijn leuke winkeltjes en niet vooral niet te vergeten onze favoriet de Frietboutique/IJsboutique.
• Maar in de stad konden de kids hun ei niet kwijt op onze bovenetage en mama was het zat vier keer op en af te trap te moeten om de kinderen de deur uit te krijgen.
• Om over het parkeren in de stad maar niet te spreken.
• De kinderen kunnen ‘s-nachts wakker worden van al de herrie van het verkeer en in de buurt al slaapt Pippa door alle Maserati’s en sirenes heen.
• Maar ja, de stad en vooral Oud_Zuid is gewoon heel erg gezellig..

Suburb

• In de suburb heb je een tuin en kun je tennissen op straat.
• In de suburb heb je een oprit voor je auto. Handig als een van de meisjes in slaap is gevallen in de auto of als mama haar zonnebril is vergeten binnen als net iedereen is geïnstalleerd in de auto.
• In de suburb heb je een groot winkelcentrum in plaats van gezellige buurtwinkels.
• De kinderen slapen voor geen meter in de suburb. Kennelijk werkt de stilte averechts…
• Vanuit de suburb ben je in 10 minuten weer in de stad en bij onze favoriet de Frietboutique/IJsboutique. Een taxi vanuit de suburb naar de stad is overigens ineens wel weer heel duur. Ze rekenen dubbel tarief, heel gek.
• Er is eigenlijk niet zoveel in de suburb..tenminste als je de stad gewend bent..

Als ik de hoek om sla bij de Apollolaan waar de school van Quinn is, krijg ik een weeïg gevoel in mijn buik zoals je krijgt als je beseft dat je een nogal domme vergissing hebt gemaakt.

Mama huilt.

Eenmaal op school kan ik doen alsof er niks veranderd is en ik nog gewoon heerlijk vertoef in mijn oude vertrouwde buurtje. En dan rijden we naar huis op weg naar Amstelveen. Weer op die mooie Apollolaan stel ik me voor dat we een u-turn maken naar ons oude buurtje, maar ik verman me door vrolijke liedjes te zingen met mijn swingende meisjes op de achterbank. En dan rijden we ons prachtig groene wijkje in en glijden we de oprit op. Voordat ik binnen ben staan de meisjes al bij de tuindeuren klaar om te ravotten in hun privé speeltuin.

Mama kan weer lachen als ze haar blije meisjes ziet.

Eindeloze mood swings…