Mijn jeugddroom: de “suburb”

Ik ben geboren en getogen in Amsterdam Oud Zuid. Een echt stadsmeisje opgegroeid op een bovenwoning met werkelijk geen benul van enig buitenleven. Het Vondelpark was mijn achtertuin waar ik leerde fietsen en rolschaatsen. Er woonde veel kinderen bij ons in de straat. Buitenspelen deden we wel maar we moesten op onze smalle stoep blijven. En op de stoep moesten we weer uitkijken dat we niet tegen geparkeerde auto’s botsen tijdens een potje voetbal.

Toen ik 10 jaar oud was veranderde de film E.T. mijn leven. Niet vanwege het knuffelbare ruimtewezen en de tranen met tuiten die ik huilde bij het afscheid “ET goes home”, maar omdat ik voor het eerst kennis maakte met een “suburb”. Ik keek ademloos naar de brede straten waar je met je BMX door de lucht kon vliegen en de mooie, grote huizen met tuin, garage en een oprit.  Mijn droom was geboren: “later als ik groot ben, verruil ik de stad voor het ultieme geluk in een suburb, en natuurlijk wel het liefst in het zonnige buitenland!”

Ik ging tactisch te werk (dacht ik): eerst carrière opbouwen om genoeg geld te verdienen en dan naar het land van E.T.  verhuizen voor een huis in de suburbs. Mijn studiekeuze was achteraf niet zo goed doordacht. Met Nederlands recht blijk je niet echt ver te komen in het buitenland dus ik specialiseerde mij in internationaal privaatrecht om alsnog mijn buitenlandse suburb-droom veilig te stellen. Tijdens mijn studie woonde ik overigens op een eigen etage nog steeds in Amsterdam Zuid.

Daarnaast stortte ik mij in relaties met internationale sporters, buitenlanders (in Nederland) en eigenlijk iedereen met een buitenland-potentie. Ik heb het zelfs even zover als Nieuw-Zeeland weten te brengen, maar uiteindelijk kwam ik weer terug op mijn pootjes in Amsterdam Zuid.

Kennelijk werkte de methode via vriendjes onvoldoende dus moest ik mijn eigen plan aanpassen. Inmiddels met een goede baan op zak bij een groot Internationaal advocatenkantoor besloot ik de zeer gedurfde stap te maken om Amsterdam Zuid te verruilen voor het centrum. Vanaf de Zuidas sprong ik achterop de scooter bij een Amsterdamse makelaar om huizen op de grachten te bekijken. Achterop zijn scooter bleek Amsterdam ineens de mooiste en leukste stad van de wereld…door mijn roze bril.

Een jaar later besloten mijn makelaar en ik samen een huis te kopen. Uiteraard in het centrum want ik moest echt Zuid eens uit! Bijna kochten we een appartement aan de grachten, maar als de duvel er mee speelde werd deze voor onze neus weggekaapt. teleurgesteld gingen we toch ook een appartement in Oud-Zuid bekijken. En ja hoor, de volgende ochtend hadden we het huis gekocht in het bruisende hart van Amsterdam Oud-Zuid, om de hoek van waar ik was opgegroeid.

De eerste jaren genoten we volop van het luxe leventje in onze jetset buurt. Ons motto: “een dag geen champagne, is een dag niet geleefd”. Voor koken hadden we geen tijd dus aten we vier keer per week buiten de deur en de rest werd gehaald bij de traiteur om de hoek. En toen werd onze eerste dochter Quinn geboren. Binnen 5 minuten na de geboorte wist ik dat ik mijn buitenland, werk en alle andere ambities overboord kon gooien. Ik werd overspoeld door een stortvloed aan liefde, emoties, hormonen en angsten. Alsof de navelstreng tot op de dag van vandaag nog vast zit genageld. Ik was totaal niet voorbereid op dit aspect van het moederschap. Drie jaar lang heb ik het volgehouden om huilend Quinn af te leveren bij de crèche op weg naar mijn werk – Quinn huilde hooguit een enkele keer bij het afscheid. Toen vond mijn makelaar het welletjes: “ga jij maar eens een tijdje koekjes bakken thuis”. Het gevolg van mijn sabbatical is dat we er nog een dochter Pippa bij hebben gekregen.

Als fulltime moeder van 2 kleine druktemakers is het leven op een bovenwoning in Oud-Zuid niet ideaal. Van dit soort dingen:

• het regent pijpenstelen maar de auto staat 2 straten verderop geparkeerd, dus hoe krijg je je kind droog naar school waar je ook al niet kan parkeren?
• Boodschappen en twee slapende kinderen in de auto en geen parkeerplek, what to do? Eerst de boodschappen binnen brengen en de auto met kinderen op de trambaan laten staan? Of  eerst de kinderen naar boven brengen (0 en 4 jaar), alleen achter laten en dan rondjes rijden om een parkeerplekje gaan zoeken? Neh!
• Kinderen moeten buiten spelen dus hop naar het park voor ons dagelijkse uitje en we nemen mee: kinderwagen, luiers, doekjes, drinken, snacks, babyvoeding, slabbetjes, reservekleding, regenkap, bal, step, helm, schepje en emmertje (totale bagage: 40 kilo). Zo’n 5-6 keer op en af de trap om naar het park te komen en dan weer 5-6 keer om alles naar boven te krijgen. En dan maar hopen dat je niet iets vergeten bent om weer terug te moeten.
• Na een tripje met de auto snel de kleine voor haar middagdutje in bed leggen voor ze in de auto in slaap valt. Kleine ligt er in, maar oeps mijn mobiele telefoon in de auto laten liggen 3 straten verderop. Keuze: mobiel laten voor wat het is met het risico dat en je mobiel wordt gestolen en  je autoruit wordt vernield of je kind alleen thuis in bed laten en je telefoon gaan halen. Neh!

Het werd tijd voor een anders huis. Werd het een benedenhuis in Oud-Zuid, het Gooi of Haarlem en omstreken (met een Amsterdamse makelaar is het buitenland helaas geen optie)? Nee hoor, wij verhuizen naar een echte suburb! All the way to Amstelveen! I am living the dream! Of niet…?

Ik heb E.T. nog niet zien langsfietsen op een BMX maar de oprit en tuin hebben we wel! En we kunnen na het eten nog even op straat tennissen. Elke dag als ik terug rij naar de stad om Quinn op te halen van school in Oud Zuid krijg ik op de hoek van de Apollolaan heimwee: “waarom hebben we dit in godsnaam gedaan??” Alle bekende in de Cornelis Schuytstraat beamen dan ook deze gedachte. Maar dan zoef ik met mijn 2 meisjes weer onze oprit op, zet ik de tuindeuren open en spelen ze uren in het speelhuis. Dan ben ik de stad alweer vergeten.

Wordt mijn droom werkelijkheid of kan het meisje wel uit Oud Zuid maar Oud Zuid niet uit het meisje?

To be continued…