Lieve Amsterdam…

Lieve Amsterdam,

Het spijt me! It wasn’t you, it was me.. Ik heb je verlaten, ik was er klaar mee, maar nu weet ik wel beter…

Je was altijd zo druk en chaotisch. Mijn kinderen verdienen meer leefruimte om in op te groeien en ik was ook wel eens toe aan meer rust en leef comfort, dacht ik. Nu heb meer rust en ruimte dan mij lief is. Elke keer als er een auto langs ons huis rijdt (dat is er zo’n 1 per 3 uur als je geluk hebt) stel ik me weer voor dat ik bij jou ben en verlang ik naar een scooteralarm of boos tringelende tram.

Ik mis jouw spontaniteit, jouw steeds wisselende persoonlijkheid. Alles hier is monotoon en saai. Ik mis onze gezamenlijke vriend op zijn racefiets in tangaslip en het muziekbootje in je grachten. Of die boze oma die geregeld door onze buurt liep om op alles en iedereen te schelden. Overigens zou de ene mevrouw uit Oud Zuid met haar hondje in een wandelwagentje het hier heel goed doen, want hier lopen er elke dag groepjes dames rond in het parkje voor ons huis met hun hondjes in karretjes.

Onze fietstochtjes waren niet meer cool, zeker niet met een kind voor- en achterop. Altijd weer een overlevingstocht en ik wilde mijn dochters de kans bieden om ook zelf veilig te kunnen fietsen. Tja, nu kunnen we heerlijk rustig fietsen, maar waarheen in godsnaam?? Geen ijsjes halen om de hoek, niet even naar de marktjes of naar papa’s kantoor. Dan maar weer naar de geitenboerderij in het bos en halverwege de kinderfiets inladen in de bakfiets omdat het toch te vermoeiend is dat zelf fietsen (dus toch al teveel city kids met pap in de benen?).

Je leek soms zo ongeïnteresseerd, zo ieder voor zich. Dus verliet ik jou om nieuwe vrienden te maken. Boy was I wrong, want ik mis mijn Amsterdamse vrienden in de winkels, bij school en die in een flits voorbij fietsen. Hier is niemand om naar te zwaaien dus prijs ik mij gelukkig met mijn beste vriend hier: de pakketbezorger!

We leken ons te gaan vervelen samen. Altijd weer dezelfde wandelingetjes in de buurt. Soms leken we echt niet te weten wat we samen moesten doen, vooral als het slecht weer was. Dan maar wéér naar het schaatsbaantje op het Museumplein of naar Artis. OMG! Wat verlang ik naar zo’n stadswandelingetje langs je gezellige winkeltjes, marktjes of even borrelen zoals onze oudste dochter zo graag doet met een bitterbal en appelsap. Je Vondelpark, het was mijn beste vriend en ik zag het niet meer. Gewoon even slenteren op mijn UGG’s achter de kinderwagen, dat waren de mooiste dagen. Of met onze boot over de grachten varen. En nu? Nu kan ik naar het winkelcentrum….

            

Onze grootste ruzies gingen over parkeren. Elke dag maakte je het me weer onmogelijk mijn kinderen, kinderwagens, boodschappen, fietsjes, stepjes en huisraad veilig uit of in te laden. En als ik dan alles net had ingeladen, was ik m’n telefoon vergeten en kon ik 3 rondjes rijden voordat ik weer bij mijn voordeur kon komen om mijn mobiel boven op te halen met mijn 2 kinderen op de arm (want je laat je kinderen toch maar niet in de auto zitten als deze dubbel staat geparkeerd op de trambaan). Nu staat onze auto op onze eigen oprit. Superhandig, want ik rij zo’n 4 keer per dag terug naar jou.

We zaten te veel op elkaars lip. Prachtige woningen maar je moet het maar net treffen met buren om niet gillend gek te worden van geluidsoverlast (in ons geval zal het meer zijn dat wij die overlast veroorzaken, overigens). Wij hadden de allerliefste onderburen! Zo’n 3 keer per dag liepen we gezellig even binnen bij hun fotowinkel onder ons huis en het maakte geen bal uit dat onze kleine meisjes net zoveel lawaai maakten als loslopend wild. En wat jij een tuin noemt Amsterdam, noemen ze hier een postzegel. Een dakterras is natuurlijk super  urban-cool maar ik zelf zat vroeger maar al te graag op het randje van het dak zodat ik de straat goed kon zien terwijl mijn benen over de rand bungelde. Ik laat onze meisjes, die mogelijk nog meer avontuurlijk zijn dan ik, dus geen seconden alleen op het dak. En nu hebben we  een ruime tuin omgebouwd tot privé-speeltuin met een houten speelhuis, schommel, trampoline, voetbaldoel, diverse voertuigen en watertafel (de zandbak staat veilig opgeborgen op het dak van ons schuurtje omdat onze stadskinderen niet goed hebben begrepen dat het zand buiten moet blijven). Maar ja, de nieuwheid is daar kennelijk ook snel vanaf want mijn oudste dochter vraagt direct na de schoolbel al wat we gaan doen (“mama, mogen we naar het Gelderlandplein?”) of bij wie ze mag spelen. Dus hopla daar gaan we weer op pad met de auto of bakfiets.

 

The city that never sleeps…en wij dus ook niet. Ik verliet jouw hectische nachtelijke leven om eindelijk een keer een nacht te kunnen slapen. Maar ook hierin heb ik mij vergist. Onze kinderen slapen alleen uit bij oma in het Gooi…. Pippa, onze jongste heeft nog geen nacht doorgeslapen in de stille suburbs; kennelijk mist zij de brandweerauto’s, racemotoren en lamme fietsers door de straat.

Lieve Amsterdam, you only know what you’ve got till it’s gone.. Gelukkig ben ik met de beste (en knapste) makelaar van Amsterdam getrouwd.